Komunikacyjne i pragmatyczne zasady homiletyki w teorii retorycznej

We wspólczesnych badaniach lingwistycznych nad komunikacja religijna duza wage przywiazuje sie do badania kaznodziejstwa. Czesto jednak kaznodziejstwo rozpatrywane jest z wasko jezykowego, tekstualnego punktu widzenia, bez powaznego uwzglednienia pogladów teologii pastoralnej i homiletyki, jako jej prywatnego dzialu, bezposrednio poswieconego kaznodziejstwu. W artykule zwrócono uwage na glówne cechy gatunkowe dyskursywnego aktu kaznodziejskiego z perspektywy wspólczesnej pragmatyki lingwistycznej, niektórych przepisów teorii dyskursu i retoryki z konsekwentnym odniesieniem do teorii i praktyki homiletyki koscielnej. Ta interdyscyplinarna analiza umozliwia nowe spojrzenie na kaznodziejstwo jako fenomen instytucjonalnej i codziennej komunikacji teocentrycznych komunikatorów, co czyni niniejsza prace nowatorska.