Aparat wartościujący w dyskursie enuncjatywnym Borisa Diopa

Prezentowana tu praca opiera sie na zerwaniu z pewnymi utrwalonymi tradycjami krytyki literackiej, które prowadza do zastosowania w odniesieniu do tekstu wypracowanych wczesniej narzedzi, przy czym tekst sluzy jedynie ilustracji teorii. Proponuje podejscie odwrotne: refleksja ta nadaje tekstowi jako miejscu enuncjacji, okreslonego gatunku, w relacji do ram instytucjonalnych i kulturowych, które go ksztaltuja. Nastepnie tekst jest przesluchiwany w celu odkrycia praw jego dehiscencji. Nie wolno nam zapominac, ze dany tekst, który jest przypadkiem wyjatkowym jak zaden inny, kryje w sobie specyficzne formy enuncjacji, a my musimy wielkimi pociagnieciami lopatki zmierzac w kierunku gwaltownej niwelacji teorii enuncjacyjnej. Droga proponowana w tym eseju jest lektura przekrojowa tekstu. Polega ona na kwestionowaniu podstaw enuncjacji w odniesieniu do róznorodnosci gatunków dyskursu, w swoistej semantyce enuncjacji. Nastepnie, w oparciu o analize poetycka, badamy przedliterackie narzedzia enuncjacyjne jako fizjologie enuncjacji, w której mieszaja sie wlasciwosci i funkcje narzadów dyskursywnych.