Neoliberalizm i państwo

Nasza wspólczesnosc ukazuje nas z cala ostroscia w rodzaju zbiorowej neurozy zduszonej przez toksyczna wszechobecnosc jedynie instrumentalnej racjonalnosci, która nie pozostawia miejsca ani skazy na krytyke. Okrutne, nedzne i bezlitosne lustro, straznica neoliberalnego instrumentalnego rozumu kontempluje swiat z tych samych bezkrytycznych jelit z "natura" rynku. Jesli empatyczne i politycznie zaangazowane dzialania wywoluja niechec i wstret do modelu skolonizowanego i sublimowanego wokól konsumpcji, to rozwijanie zarówno genealogii tego modelu, jak i myslenie o mozliwych scenariuszach nadziei czy prometejskich nie jest cwiczeniem w daremnosci czy nihilizmie, ale reprezentuje pilna potrzebe nazywania, aby zmusic nas przynajmniej do wyobrazenia sobie systemów, które sa co najmniej sposobem zycia, Przynajmniej po to, by wyobrazic sobie alternatywne systemy i uciec od falszywej retoryki sceptycznej, która kaze nam sprowadzac kazde wydarzenie historyczne czy polityczne do redukcyjnej abstrakcji, poslugujac sie prosta mantra, ze wszystko poza dyskursywnym centrum konsumpcjonizmu jako egzystencjalnego centrum cywilizacji jest ekstremizmem, a zatem jest do odrzucenia i odrazajace.