Jacqueline Burardfanna

aggi eftir gullnu hdegi ma l vi frislu, vatnsrku gturnar Leyden. Bara ngur gola dreifist til a ryla lauf spanna, lime og vir sem sveigu skyggu skin. Borgin drukknai sestu eftir hdegi og fir voru vi a a taka eftir strknum og stlkunni leggja lei sna hratt tt a mijum bnum. Rtt fyrir framan gtu fltturnar og steinbrrnar skur upp bratta halla jarar sem hkkai talsvera h. Hliar ess voru klddir lundum af vaxtatrjm og fr tindi ess hrukkuu mraa veggi einhvers lngu forlts virkis. Svo gamall og yfirgefinn var essi turn a mikill eikartnn hafi vaxi upp inni honum og yfirmraa veggi hans. "Ertu reyttur, Gysbert?" spuri stlkan, grannur, gullhrur sautjn ra, yngri brir hennar, drengur rmlega fjrtn ra. "Nei, Jacqueline, g er sterk! Byri af essu tagi reytir mig ekki!" svarai strkurinn og tk njum tkum einhverjum strum, kassalkum hlut sem vafinn var dkkt sjal, sem eir bru milli sn. Upp brattar hliar hlarinnar sem eir strituu, tndust n fyrir sjnum lund vaxtatrja, sem koma n aftur fram nlgt daprum veggjum gamla bardagans. Pantandi fyrir andardrtt en hl glalega, lgu eir byrina jrina og settust niur vi hliina henni til a hvla sig og lta til eirra. Fyrir augum eirra l myndin af glitrandi skurgtum borgarinnar, handan takmarka hennar teygi sanngjarna, frja slttu Hollands og litlu fjarska blu lnulausu hafinu. Augu Gysberts uru okukennd me sknui.